วันแรกของการเดินทางสู่ความฝันอันยิ่งใหญ่ของผม มีครอบครัว เพื่อนๆ มาส่งผมมากมาย ทุกคนต่างให้กำลังใจให้ผมประสบความสำเร็จในการเล่น และให้อดทน อดทน และ อดทน เพราะทุกคนต่างรู้ว่าที่อเมริกานั้น บาสเกตบอล เป็นกีฬาประจำชาติของเค้า มีผู้เล่นที่มีทักษะดี รูปร่างสูงใหญ่มากมาย ที่นั่น ผมเองก็เป็นเพียงแค่คนไทยตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง(ในสายตาของพวกนั้น)
การเดินทางใช้เวลาประมาณ 20 กว่าชั่วโมง ทำให้ผมนึกถึงตอนที่เรียนอยู่ที่ มศว. องครักษ์ จะมีรถเดินทางเข้ามหาวิทยาลัยเป็นรถบัสสีเขียว ซึ่งรุ่นพี่ของผมเรียกรถประจำทางสายนี้ว่า ?เขียวสะอื้น? เพราะมันขับช้ามาก ผมต้องเดินทางไป 16 คลอง แต่คนขับเหมือนชอบกินลมชมวิว พวกผมก็จะนั่งกันจนรุ่นพี่บ่นว่า ?นั่งจน @$%^&* ชา?
ซึ่งการเดินทางบนเครื่องบินเที่ยวนี้ของผมเป็นไปอย่างราบรื่นแต่ยาวนานอย่างกับ ไอ้ ?เขียวสะอื้น? นั่นแหละครับ
ระหว่างทางผมตื่นขึ้นมาแล้วมอง MAP ว่าถึงไหนแล้ว ?ปรากฏว่าตอนนั้นอยู่บนแผ่นดินของสหรัฐอเมริกาแล้วครับ น่าจะเป็นที่ Seattle ผมพลันคิดทันทีว่า ที่นี่น่ะหรือที่มีนักบาสดีๆ มากมาย (ผมคิดถึงผู้เล่นของ NBA ในเมืองต่างๆของอเมริกา) มันทำให้รู้สึกตื่นเต้นเหลือเกิน มันคล้ายๆ กับ คุณกำลังฝันถึงสิ่งๆหนึ่งอยู่ พอตื่นมา?..มันเป็นจริง แล้วก็คิดถึงครอบครัวทันทีครับ?..ครึ่งโลกที่ผมห่างจากเค้า เกิดมาผมไม่เคยห่างจากพวกเค้าไกลขนาดนี้เลยครับ ขอบคุณที่ให้กำลังใจผมเสมอ ผมรักครอบครัวของผมครับ?
และแล้วผมก็ถึง สหรัฐอเมริกา ประมาณ 10.40 ผมลงที่ Washington DC ตอนผมรอคนตรวจเข้าเมือง( ด่านแรก ) เค้าถามผมว่ามาทำอะไร ผมบอกว่า ?I?m trying out for Maryland nighthawks basketball team.?(ผมมาทดสอบเล่นกับทีม แมรี่แลนไนท์ฮอคส์ครับ) แล้วเค้าก็ถามผมอีก?..คิดว่าผมจะตอบได้เหรอครับ ผมเองภาษาก็ยังไม่เท่าไหร่ แถม เค้าพูดแบบว่ากลัวใครแย่งพูดรึเปล่าไม่รู้ คือเร็วและรัวมาก ก็ใช้นี่เลยครับ ?สยามเมืองยิ้ม? ถามอะไรไม่ตอบครับยิ้มมันอย่างเดียว (ช่วยผมได้จริงๆ) เค้าให้ผ่านครับ ดีใจมาก
เดินไปซักพัก เจอด่านที่สอง ( ยังจะมีอีกกกกก ) เค้าส่งผมเข้าตรวจคนเข้าเมืองแบบประมาณว่า พวกน่าสงสัยอ่ะครับ ในนั้นมีพวก แอฟริกา พวกอาหรับ ดูเหมือนเค้าคล้ายๆ กับพวกต้องการเข้ามาทำงานในนี้ ผมรอเค้าตรวจเอกสารกับพี่นก บัวบาน( เป็นพี่นักข่าวสยามกีฬา แล้วผมจะเล่ารายละเอียดของพี่เค้าให้ฟังที่หลัง ) เจ้าหน้าที่เค้าตรวจเอกสารนานมาก ผมนั่งรอประมานเกือบ ชั่วโมงครึ่งได้ แล้วก็ตาพวกผม
พี่นกบอกมาทำข่าว ของพี่เค้าไม่มีปัญหาเพราะเป็นนักข่าวแถมพูดให้ปร๋อเลย (จะไม่ได้ได้ไง) พอตาผมเค้าถามผมว่ามาด้วยกันรึเปล่า ?.ผมตอบว่า yes แล้วพี่นกก็บอกว่าผมมา เล่นทีมแมรี่แลนด์ไนท์ฮอกล์ เจ้าหน้าที่มองผมหัวจรดเท้า (ประมาณว่าหมอนี่ เนี่ยนะ) ผมไม่โกรธครับ แต่ผมคิดว่าคอยดูเถอะผมจะทำให้พวกนี้รู้จักคนไทยซะบ้าง แล้วเค้าก็ให้ผมเข้าเมืองด้วยความเรียบร้อย
พอเข้าไปข้างในก็มีเจ้าหน้าที่ทีมมารับ ชื่อ มร. มาร์ค เค้ามารับไปที่โรงแรมเก็บของ กินข้าว(เลี่ยนมาก) แล้วมาร์คก็ถามผมว่าจะซ้อมเย็นวันนี้เลยมั้ย?
หัวใจผมพองโตทันที ทั้งประหม่า และ ตื่นเต้น ที่ความฝันของผมเป็นจริงแล้ว แล้วผมก็ตอบว่า ?sure? แล้วตอนเย็นก็เดินทางไปซ้อม เวลา หนึ่งทุ่ม ไปถึง สมาชิกคนแรกที่ผมเจอ คือ โค้ช ครับ ก่อนมาผมเคยลองเข้าเวบไซต์ของทีมบ้างแล้ว
โค้ชคนนี้ชื่อ Lawrence Moten เคยเป็นผู้เล่นที่ทำแต้มสูงสุดของมหาวิทยาลัย และ เคยเล่น NBA มาสี่ปีไม่ธรรมดาเลยครับ บทสนทนาครั้งแรกของผมกับโค้ช เป็นการทักทายและก็พูดเกี่ยวกับตัวผม แล้วก็ทักทายเพื่อนๆร่วมทีมทุกคน?..
โอ้ ตัวเพื่อนร่วมทีมผมใหญ่มากกก คล่อง เร็ว แม่น สไตล์อเมริกัน จริงๆครับ น่าสนุกจัง เล่นครั้งแรกยังไม่ค่อยชินครับ ประหม่า ตื่นเต้น วิธีการเล่นที่นี่แตกต่างจากประเทศไทยมากครับ
ผมต้องปรับตัว เรื่องวิธีการเล่น ภาษา ความเข้าใจในเกม แต่เพื่อนๆร่วมทีมก็ให้กำลังใจดีครับ ถึงแม้ว่าตอนแรกผมจะคิดว่าเค้าต้องดูถูกผมแน่ๆเลย แต่พอคุยด้วยแล้วก็Ok ครับ นิสัยดี ให้กำลำใจ ผมเองก็จะพยายามเต็มที่เพื่อปรับตัวแล้วก็แสดงให้พวกผู้คนที่อเมริการู้ว่า ?.คนไทยก็ไม่ธรรมดานะเฟ้ย คอยดู
J.O.
credit///playoff-pro.com
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
