แนะนำหนังรักสุดคลาสสิค(สำหรับคนที่ชอบ)

จากนวนิยายที่ขายดีที่สุดของ นิโคลัส สปาร์ค

นำแสดงโดย  ไรอัน  กอสลิ่ง , ราเชล  แม็คอาดัมส์ , เจมส์  มาร์สเด็น

*****************

          รักครั้งแรก “ Puppy Love “  มักเป็นความรักที่ซาบซึ้งใจในวัยแรกรุ่น  บ้างก็ฝังใจจดจำ  บ้างก็ลืมเลือนกันไป  แต่จะมีสักกี่คู่กันหนอ ที่จะสมหวังครองคู่อยู่กันด้วยความรักตราบชีวิตจะหาไม่

          เปิดฉากแรกด้วยภาพชายคนหนึ่ง พายเรืออย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางลำน้ำยามอาทิตย์อัสดง  ฝูงนกกำลังบินร่อนกลับรังอย่างเชื่อมั่นในจุดหมาย  เป็นฉากนำเข้าสู่เรื่องราวของชายหญิง – โนอาห์และแอลลี่ ซึ่งเป็นคู่รักวัยรุ่นที่เริ่มต้นความรักอย่างรวดเร็วในช่วงฤดูร้อน   แน่นอน  มันเป็นความรักครั้งแรกที่แสนบริสุทธิ์  ตื่นเต้น เร้าใจ สนุกสนาน คลั่งไคล้ในวัยเลือดลมสูบฉีดพลุ่งพล่าน  ทั้งคู่จึงไม่สนใจถึงผลที่จะตามมา  แต่ด้วยความแตกต่างทางฐานะ  พ่อแม่ฝ่ายหญิงจึงเข้ามากีดกั้นเส้นทางรักขณะที่ไฟรักกำลังโหมกระพือ  คำสัญญาในคฤหาสน์วินเซอร์ที่ทั้งคู่ได้มาแอบพลอดรักครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกัน  เป็นที่ที่ทำให้ทั้งสองได้มาเจอกันอีกครั้งในขณะที่แอลลี่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับเศรษฐีที่พ่อแม่เห็นดีเห็นงามว่าคู่ควร  ส่วนโนอาห์ก็ยังฝังใจจ่อมจมอยู่กับอดีตรักที่เคยหวานชื่น  เป็นแรงใจให้เขาพยายามจนได้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้   แต่เมื่อหมดหวังในการรอคอย   โนอาห์จึงตัดใจประกาศขายคฤหาสน์รังรักทางหนังสือพิมพ์ และเมื่อแอลลี่ได้มาอ่านเจอ  หัวใจจึงเรียกร้องให้เธอเดินทางมาพบกัน  

              ตลอดเวลา 7 ปีที่ห่างกันไป ความรักของทั้งคู่คุโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย  ท่ามกลางจุดวิกฤตที่แอลลี่ต้องตัดสินใจเลือกระหว่างชายเศรษฐีที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยกับชายคนรักที่เป็นรักแรกฝังใจอยู่มิรู้ลืม  ในที่สุด  แอลลี่ก็เลือกคนที่เธอรักด้วยหัวใจ  ทั้งสองครองรักกันตราบจนถึงวัยชรา  อุปสรรคสุดท้ายที่โนอาห์ต้องฟันฝ่าอีกครั้ง  คือ ท่ามกลางโรคอัลไซเมอร์ที่แอลลี่เผชิญ ทำให้ไม่สามารถจำใครได้เลย  แต่ด้วยพลังรักของโนอาห์ที่ช่วยสร้างปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้น  ทั้งคู่ก็ได้สมหวังในชีวิตอีกครั้งด้วยฉากสุดท้ายของหญิงชายวัยชรา นอนหลับตา กอด จับมือ แสดงความรักต่อกันราวกับประกาศให้โลกรู้ว่า ไม่มีอะไรที่จะพลัดพรากรักจากเขาไปได้ ..กระทั่ง...ลมหายใจสุดท้าย  

ฉากประทับใจ

·       ลูกๆ ชวนโนอาห์ให้กลับบ้าน เพราะสงสารพ่อที่ต้องทนทรมานในการรอคอยให้แม่ฟื้นความจำกลับมาอีกครั้ง   โนอาห์ปฏิเสธและตอบลูกๆ ว่า  “ คนที่พ่อรักอยู่ในนั้น  พ่อไม่ทิ้งเธอหรอก  ที่นี่เป็นบ้านพ่อ แม่แกคือบ้านของพ่อ..”  เป็นฉากซาบซึ้งถึงหัวใจชายวัยชราที่มีความรักต่อหญิงคนรักอย่างมั่นคง ไม่เปลี่ยนแปลง พร้อมน้ำตาของคนดูอย่างฉันที่ไหลท่วมท้นอย่างมิอาจหักห้ามได้

·       “ ความรักที่ดี ต้องทำให้วิญญาณเบิกบาน ทำให้เราทะเยอทะยาน  จุดไฟในใจเราและทำให้จิตใจเราสงบ “

·       ปาฏิหาริย์ คือ ไฟที่ดับลงจะลุกขึ้นอีกครั้ง 

·       คำพูดของโนอาห์และแอลลี่

“ คุณว่า..ความรักเราสร้างปาฏิหารย์ได้มั๊ย...”         “ ได้สิ ”

“ ผมว่า..ความรักเราทำได้ทุกอย่างถ้าคุณต้องการ “     “ ฉันรักคุณ ” 

            หนังจบแล้ว.... ฉันอดไม่ได้ที่จะแอบรอคอยปาฏิหาริย์แห่งรักให้เกิดขึ้นกับชีวิตของฉันบ้าง  เพราะปาฏิหาริย์ย่อมเกิดได้กับทุกคน แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งของชีวิต...ฉันเชื่อ..อย่างนั้นจริงๆ

หนังสือ “ปาฏิหารย์บันทึกรัก”

แปลจากนวนิยายเรื่อง “The Notebook” ของ Nicholas Sparks

โดย  จิระนันท์  พิตรปรีชา

**************

          จากคำคนแปลได้กล่าวว่า “นิยายเรื่องนี้ อาจเป็นปาฏิหารย์สำหรับการสร้างกำลังใจและศรัทธาในรักแท้  สำหรับคนที่กำลังมีรักและคนที่ต้องพลัดพรากจากผู้เป็นที่รัก”  เนื้อเรื่องดำเนินใกล้เคียงกับที่บรรยายไว้ในหนัง รายละเอียดที่ต่างกันไปก็ทำให้อรรถรสในการเสพสุขต่างกันไปบ้าง  แต่ยังคงแนวการดำเนินเรื่องที่เหมือนกันอย่างรับได้  แต่มีสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็คือ  การบรรยายด้วยความโรแมนติคในถ้อยคำภาษา  ทำให้เห็นภาพชัดเจนและเข้าถึงอารมณ์ได้มาก  ดังเช่น 

·       บางครั้ง  เราก็ต้องยอมรับว่า  สิ่งที่กำหนดอนาคตของเรา คือสิ่งที่เราเป็น  ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ

·       กวีนิพนธ์ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นแรงบันดาลใจโดยไม่ต้องอาศัยเหตุผล  ให้เข้าถึงโดยไม่ต้องเข้าใจ

·       กวีมักบรรยายถึงความรักว่าเป็นสภาพอารมณ์ที่เราไม่อาจควบคุมได้ อารมณ์ที่อยู่เหนือตรรกะและเหตุผลใดๆ  ผมเองก็รู้สึกอย่างนั้น  ผมไม่เคยวางแผนว่าจะรักคุณและคุณเองก็คงไม่ได้ตั้งใจจะมารักผม  แต่ทันทีที่พบกัน  เราต่างไม่สามารถกำหนดหรือควบคุมสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราได้  เราตกหลุมรักกันโดยไม่คำนึงถึงข้อแตกต่างใดๆ  และเมื่อมันเกิดขึ้น  ความงดงามชนิดที่จะหาไม่ได้อีกแล้วก็ถูกสร้างขึ้นมา  สำหรับผม ความรักแบบนี้เกิดขึ้นได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต  เพราะฉะนั้น  ผมถึงต้องจดจำทุกๆ นาทีที่เราเคยมีร่วมกัน ไม่เคยลบลืมแม้แต่น้อยนิด

·       การจากพรากครั้งนี้ เจ็บร้าวเป็นที่สุด  ก็เพราะจิตวิญญาณของเราผูกพันเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดมา และคงจะตลอดไป  ......ถ้าเราไม่มีโอกาสที่จะพบกันอีก และนี่คือการจากลาอย่างแท้จริง  ผมก็ยังเชื่อว่าเราจะต้องพบกันอีกในชาติหน้า  เราจะตามหากันจนเจอ  และเมื่อใดที่ชะตากรรมของเราผันเปลี่ยนไป  เราก็จะได้เคียงคู่กันและรักกันไม่เฉพาะสำหรับชาติหน้า แต่จะรักย้อนหลังรวมไปถึงทุกๆ ชาติที่แล้วมาด้วย.....

·       ดวงอาทิตย์จะอยู่ได้แค่เหนือหรือใต้เส้นขอบฟ้าเท่านั้น  ซึ่งหมายความว่ากลางคืนกับ กลางวัน  ถูกร้อยเชื่อมเข้าหากันด้วยรูปแบบเฉพาะตัว...แยกจากกันไม่ได้  แต่ก็มิอาจอยู่ร่วมกัน  ผมนึกฉงนว่า มันจะเป็นความรู้สึกเช่นไรหนอ...กับการอยู่ด้วยกันแต่แยกกันนิรันดร...

·       ความเงียบนั้นบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์  มันชักนำให้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น  เพราะการนั่งด้วยกันเงียบๆ เป็นการพิสูจน์ว่าต่างฝ่ายต่างสบายใจยามใกล้ชิดกัน แม้ว่าการสนทนาจะทำให้รู้จักกันก็ตาม

·       คนที่กำลังจมน้ำ ไม่มีทางรู้เลยว่า  น้ำหยดไหนที่พรากลมหายใจสุดท้ายไปจากร่าง

“ วางใจเถิดยอดรักพักตรงนี้

ตราบสุรีย์ส่องฉายไม่หน่ายหนี

            ตราบสายธารรินไหล..จักร่ายกวี

             ดุจดนตรีใบไม้ไหว..กล่อมใจเธอ ”

“ ในช่วงปลายท้ายราตรี..มองที่รัก

ยิ่งประจักษ์พิสุทธิ์งามความอ่อนไหว

เชิญอรุณส่องฟ้ามารำไร

แนบดวงใจปลุกรักด้วยภักดี “

ทั้งหนังและหนังสือ ก็เรียกน้ำตาผู้เสพ(อย่างฉัน) ให้ไหลพรั่งพรูไม่ขาดสาย  กลั้นไว้ไม่อยู่  ก็ช่วยไม่ได้...   มันอิน  มันอิน...จริงๆ