มุมมองข้างสนาม

ผมเป็นแฟนปืนใหญ่ครับ นับตั้งแต่ลูกยิงของ มาร์ค โอเวอร์มาร์ส ที่ยิงผ่านปีเตอร์ ชไมเคิลเข้าประตู และจบเกมด้วยการเอาชนะ 1 - 0 พร้อมกับคว้าดับเบิ้ลแชมป์ในท้ายฤดูกาล ลูกนั้นไม่มีวันไหนครับ ที่ลมหายใจเข้าออกของผมไม่เป็นปืนโต

นั่นคือเรื่องเมื่อสิบปีก่อนครับ ปืนโตในยุคนั้น ถือได้ว่าเป็นทีมที่ดีที่สุดทีมหนึ่งของอาร์แซน เวงเกอร์ ก่อนที่อีกไม่กี่ปีต่อมา จะมีอีกชุดหนึ่งที่ทำสถิติขึ้นมาอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ด้วยการคว้าดับเบิ้ลแชมป์ พร้อมกับการทำสถิติไร้พ่าย 49 นัด และพ่วงสถิติอีกหลายอย่างตามมา จนได้รับการยกย่องจากทั่วสารทิศ ถ้าหากสังเกตุกันดีๆว่า ทั้งสองช่วง สองชุดของอาร์เซนอล ตัวผู้เล่นไม่ได้มีความโดนเด่น และความสามารถเฉพาะตัวต่างกันมาก แต่สิ่งที่ทำให้ทีมทั้งสองชุดสามารถก้าวขึ้นมาคว้าถ้วยประดับสโมสรไว้ได้ กับเป็นความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน พร้อมกับความทุ่มเทต่อสโมสร และความเชื่อมั่นที่มีต่อโค้ช ซึ่งสิ่งที่กล่าวมา ผมเชื่อว่า ผมกล่าวถูกถึง 90%
แต่ ณ ปัจจุบันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป

ผลพวงจากการสร้างสนามใหม่ หรืออาจรวมถึงนโยบายจำกัดอายุของโค้ช ทำให้นักเตะดีๆในช่วงบรรปลายการค้าแข้ง ระเห็ดออกจากเอมิเรตส์ พร้อมกับทิ้งความทรงจำดีๆไว้ และหวังว่าสิ่งที่โค้ชเลือก จะเป็นไปตามนั้นและอยากจะบอกว่า นี้คือความไม่พอใจส่วนตัว ที่แฟนบอลคนหนึ่งจะมีต่อทีมรักครับ

นโยบายการสร้างทีมของอาร์เซนอลเปลี่ยนไปมาก นับตั้งแต่การก้าวขึ้นมาติดทีมชุดใหญ่ของเชส ฟราเบรกัส ซึ่งอาจเพราะความสามารถเฉพาะตัวของเขาที่มีมาตั้งแต่เกิด พร้อมกับการประคับประคองจากนักเตะรุ่นเก๋า ภายในทีม เชส ถึงออกลีลาความเร้าใจได้ อย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยวัยเพียงเหยียบ 10 ปลายๆ การซื้อผู้เล่นของเวงเกอร์ ดูได้ว่าจะเลือกนักเตะ ในระดับอายุไม่ถึง 20 มาซะส่วนมาก พร้อมกับมี นักเตะอายุไม่ถึง 24 มาเพียงไม่ถึงห้าคนก่อนที่จะเจี๋ยนนักเตะที่มีประสบการณ์ ซึ่งถ้าเทียบกับอายุนักเตะกับทีมอื่นๆแล้ว ถือว่าเป็นช่วงที่ดีที่สุดของการค้าแข้งออกไป พร้อมกับฟอร์มที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับแฟนบอลอย่างที่เขาไม่น่าเชื่อว่า เด็กอายุรวมกันไม่ถึง 25 จะเล่นฟุตบอลได้ดีขนาดนี้ พร้อมกับคำแก้ตัวที่พอจะแก้ไปแบบข้างๆ คูๆว่า

"เราอาจจะไม่ได้ถ้วยในฤดูกาลนี้ แต่อีกสามปี มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง"

ทุกคนเชื่อครับ และผม ก็เคยเชื่อด้วย

แต่ถามว่า ทำไมผมถึงเคยเชื่อ เพราะตอนนั้น อาร์เซนอล ยังคงมีนักเตะรุ่นเก๋าที่สามารถประคับประคองนักเตะรุ่นน้อง รุ่นใหม่ ดาวรุ่ง หรือดาวร่วง นักเตะนรก หรืออะไรก็แล้วแต่ ให้สามารถมีพัฒนาการ และก้าวเดินไปไม่ยากนัก นักเตะเก่าๆที่มี พร้อมกับดาวรุ่งที่บ่มฟักเหล่านั้น ผมเคยเชื่อว่า จะประสบความสำเร็จได้ในอีก ไม่ถึง ห้า ปี และ ผมก็รอครับ รอเหมือนกันกับ แฟนบอลทุกคน รอเหมือนกับ โค้ช รอเหมือนกับนักเตะ ที่ทุกวันเริ่มมีความกดดันมากขึ้น
นั่นคือสิ่งที่เราทุกคนเคยหวังไว้ครับ และผมก็เช่นกัน

แต่ดูเหมือนการจ่ายเงินค่าสนามอาจจะมากเกินไป หรือ บอร์ดไม่มีเงินให้ หรือ มีให้แต่ไม่ยอมซื้อ หรือขายให้หมดก่อนแล้วค่อยซื้อนักเตะที่มีประสบการณ์ และกระดูกแข็งพอที่จะท้าชนกับทีมอื่น จึงพากันระเห็ดออกไปหมด ทั้งการขายทิ้ง หรือการหมดสัญญา ซึ่ง ถือว่าเป็นเรื่องน่าขายหน้ามาก ถ้าเทียบกับการวางแผนว่าจะเก็บเขาไว้ในทีมหรือไม่

แต่เอาเถอะครับ นั่นเป็นเรื่องของธุระกิจ และสิ่งที่เราไม่อาจทราบได้แต่เรื่องที่มันเป็นไปได้ก็คือ การคว้าตัวนักเตะใหม่ ที่ควรจะเกิดขึ้นมากกว่า การใช้นักเตะที่พอมีประสบการณ์และสร้างความตื่นตาในช่วงปิดฤดูกาลมาเป็นกำลังสำรอง และนั่นคือเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์

และถ้าหากจะใช้ประโยคที่ว่า เราต้องการเวลาอีกเล็กน้อยเพื่อให้เขาปรับตัวได้ นั่นก็ควรหมายความว่า เราจะกลับไปอยู่กับฤดูกาลก่อนๆ ที่เราหวังว่า อีก สาม ปี เด็ก เหล่านี้ จะขึ้นมาครองแชมป์ด้วยชุดที่น้อยที่สุดได้