วันละฮา ภาษาลูกหนัง (เฮแบบใด ได้ใจกว่ากัน)

ครับ มาดูกันว่า คอลัมน์นี้จะถูกทีมเจ้าของ ให้ใบแดงหรือไม่...หลังจากที่ส่งไปหลายฉบับ แต่ระงับการออกอากาศ...วันนี้ เรื่องเบาๆ แต่เราๆเคยสังเกตกันบ้างหรือไม่แค่นั้น...มาดการดีใจ ของกุนซือแต่ละคนเป็นแบบใด ตามมา ผมจะผ่าฟอร์ม ของกุนซือชั้นนำให้ฟัง
.....1.โชเซ่ มูริญโญ่ คนนี้ จะบอกว่าคือหนึ่งในใจผมตอนนี้เลยก็ว่าได้ แกมีทั้งแท็คติกเป็นหมื่นพันรูปแบบ ที่จะงัดออกมาแก้สถานการณ์ และสิ่งที่ทำให้ผมได้ใจมากที่สุดคือ นี่ไม่ใช่แค่คนคุมทีมในสนาม นอกสนาม เขาเปรียบประดุจ พ่อ พี่ หรือเพื่อนนักเตะที่พร้อมจะ ต่อกรกับอริ แทนลูกน้องเสมอๆ สังเกตว่า หมอนี่จะมีปัญหากับมาดามกี้ย์ และเจ๊บ่อยครั้งมาก และจะตอกกลับบุคคลดังกล่าวอย่างเจ็บแสบ....มาดูมาดดีใจที่สังเกตได้ครับ...หากลูกป้วนเปี้ยนอยู่หน้าประตู เขาจะวาดมือให้คนที่ขวางหรือนั่งข้างๆหลบ พอได้ประตู เขาจะลุกออกมาจากการนั่งยันเข่า ออกไปงอแขนเข้าหาตัว แล้วสะใจ แต่นัดที่มันส์สุดๆในชีวิตของเขาคงไม่ต้องบอกนะครับ สไลด์ตัวลงในสนาม ตอนจบเกม เมื่อฟรีคิกเด้งชนประตู ส่งบางทีมตกรอบคาบ้านตัวเองในแชมเปียนลีก...

2.คนนี้ผมชอบรองลงมา สาเหตุไม่ใช่ว่าเก่งน้อบกว่า ออกจะเก่งกว่าคนแรกด้วยซ้ำ แต่เรื่องจิตวิทยา หรือการออกมาพูดจากับสื่อยังดูสนับสนุนลูกทีมน้อยไปนิด คือมาดแกจะนิ่งๆ แม้นักข่าวจะแหย่ แต่เจ๊แกเฉยๆนิ่งสงบ สยบเคลื่อนไหว ชอบความสุขุม การแก้เกม การสร้างทีม แต่ไม่ชอบที่นิ่งไป บางครั้งไม่ได้ใจลูกน้อง มาดดีใจของแกก็แสนจะธรรมดา วิ่งออกมาจากม้านั่ง พร้อมเสื้อวอร์ม และดีใจด้วยการทำมือเยี่ยงเดียวกับจ่า แต่มียิ้มมุมปากพอเห็นรอยเท้ากาเจือบนใบหน้าประปราย

3.ราฟาเอล เบนิเตซ คนนี้ต้องบอกว่า คนเป็นแฟนลิเวอร์พูล มีทั้งที่สนับสนุนเขา และต่อต้านเขา ด้วยความคิดเห็นที่เป็นตัวของตัวเองสูงลิบ แม้ผลงานหลายฤดูกาลพิสูจน์แนวคิด และปรัชญาการทำทีมของเขาให้เห็นแล้วก็ตาม แต่เขาเลือกจะลืมสิ่งที่แย่ แล้วเดินหน้าทำต่อ...ก็แย่ลงเรื่อยๆ หากจะพูดถึงจิตวิทยา เป็นกุนซือที่เน้นการให้สัมภาษณ์ แต่ผลงาน และสิ่งพิสูจน์มักจะตรงข้ามกับสิ่งที่พูด...แน่นอน เรามักไม่เห็นเขาดีใจ เพราะคนจิตวิทยาสูงอย่างเขานิ่งพอ...เมื่อลูกทีมยิงเข้า แกจะลุกมาจากม้านั่ง แล้วก็ทำกวักมือกวักไม้ ประมาณแพ็กเกม แล้วทำปากเบ้ไป กวักมือวนไปวนมา คล้ายจะบอกให้ลงมารอง บอลต่ำๆ แล้วก็กลับไปเช็ดแว่นนั่งจดอะไรต่อมิอะไรยิกๆๆๆ

..   สุดท้าย และท้ายสุด ด้วยความเคารพ อเล็ก เฟอกุสัน..หรือผมให้นิกเนมว่า มาดามกี้ย์...ลีลาเร้าใจเกินกว่าใครๆทั้งหมดที่กล่าวมา ด้วยการคร่ำหวอดอยู่ในวงการลูกหนังเมืองผู้ดีมานาน กับการเกือบโดนเฉดหัวออกจากผีแดง แต่ไหวตัวทันคว้าฟางเส้นสุดท้ายนั่นคือเส้นผมที่น้อยนิดบนกบาลชาร์ลตันไว้ได้ จากนั้น เส้นทางของมาดามแกก็โรยด้วยกลีบกุหลาบ...สิ่งที่เราๆท่านๆสังเกตเห็นประจำคือ มาดามจะนั่งเคี้ยวหมาก หยับๆๆๆ(หมากฝรั่ง)ตามประสาเฒ่า...ซึ่งผมเห็นมาเกือบ20ปี แต่ระยะหลังอยากจะเตือนแต่มาดามคงไม่ได้ยินว่า เวลาตื่นเต้น อย่าเคี้ยวเร็ว เพราไอ่กระผมเกรงว่า ฟันปลอมจะติดหมากฝรั่งออกมา แล้วแกจะเผลอขย้ำฟันปลอมตนเอง คงดูไม่จืดทีเดียว....การนั่งบัญชาการเกม มาดาม จะนั่งในที่ประดุจคอกกักขังสัตว์อันนี้ไม่เท่าไร เพราะผู้ไปเยือนก็เฉกเช่นเดียวกัน แต่...เวลาได้ประตู มาดามแกจะวิ่งลงมาวีดว้าย ชนิดลืมแก่ทีเดียว น่าเอ็นดู ไอ่กระผมก็เป็นห่วง ดีใจวีดว้ายในคอกก็หรูพอ อย่าวิ่งลงมาได้ไหม เดี๋ยว เหยียบชายกระเบนตนเอง แล้วแถแถ็ดๆๆลงมา ใครจะรับผิดชอบ...และสุดท้าย ที่ไม่ลืม ไบรอัน คิดด์ ผูทำมาดามหัวใจสลาย สมัยก่อน เมื่อได้ประตู มาดามกับ คิดจะวีดว้าย แตะมือ แล้วกอดกันกลม แต่เมื่อคิด จากไป มาดามมองไปข้างๆเห็นแค่เฒ่า ฟีแลน มาดาม ก็หมดอารมณ์รื่นเริงแล้ว ตรูวิ่งลงไปวีดว้าย คนเดียวข้างล่างดีกว่า...วีด บึ้มม