ผมคอบอลคับ...แต่ผมไม่ค่อยได้ดูบอลคับ...จะได้ดูก็แต่เวลาว่างๆ จริงๆ เนื่องจากเพราะ เวลาของการทำงานเราไม่เอื้ออำนวย... ใครจะว่าเป็นพันธ์ทางก็ได้คับ ไม่ว่ากัน แต่ถ้าเป็นคู่สำคัญ ชี้เป็นชี้ตายต่อการเข้ารอบ หรือตกรอบ ผมต้องดูให้ได้คับ... ...ผมไม่ใช่แฟนบอลตามกระแส หรือลุ่มหลงในอดีต...
ปีที่ผมเริ่มเชียร์แมนยู (แม้ว่าปีนั้น แมนยูจะไม่ได้แชมป์พรีเมียร์ลึก) เพราะปัจจัยของผมคือ... ต้องอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพี่ชาย...แค่นั้นเอง ซึ่งมันเกลียดแมนยู ..และสมัยเด็กเราก็ต้องเอาชนะพี่ชายด้วยการเชียร์ทีมที่มันเกลียด (เกลียดไม่เกลียด มันซื้อโซฟาลายลิเวอร์พูลมา แต่ที่วางเท้าเป็นลายแมนยู แสรดดด)
ผมผิดหวังปีแรกทันทีทีได้เชียร์...ปีนั้น 1994 ปีที่แบล็กเบินเอาแชมป์ไปกิน...ในความรู้สึกผมตอนนั้น ผมรู้สึกว่า...เฮ้ย ทำไมมันจี๊ดๆ วะ ทั้งๆที่ผมยังเด็กอยุ่เลย (หลายครอาจจะเคยเป็น ที่ตอนเป็นเด็กเราอยากได้อะไรแต่ไม่ได้ มันจะจี๊ดๆ นอนไม่ค่อยหลับ)..
แต่หลังจากนั้น แมนยูก็คว้าแชมป์ 2 สมัยติด... ทันทีที่แมนยูชูถ้วย ผมยังจำได้อยุ่ ผมนอนไม่หลับ เพราะตื่นเต้น ที่จะไปคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อนในโรงเรียนซึ่งเชียร์บอลด้วยกัน...มันส์มากคับ...
ตอนเด็กๆ เคยเล่นต่อชื่อ นักเตะกันมั้ยคับ เริ่มต้นด้วย ก..ไก่ อะไรแบบนี้ แล้วก็ต่อไปเรื่อยๆ ใครแพ้เลี้ยงน้ำ เลี้ยงข้าว มันเป็นความรู้สึกที่เรียกได้ว่า สนุก...
ความรู้สึกตั้งแต่ได้เชียร์บอลมา ส่วนมากจะสมหวังมากกว่าเสียใจ...แม้จะเสียใจ แต่ปีต่อๆ ไปก็มีแชมป์มาให้ชื่นใจบ้าง ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง คละเคล้ากันไป.....
คงจะพูดได้ว่า...ผมภูมิใจ กับแชมป์ที่มองเห็นทัน....มากกว่า มองภาพถ่ายแล้วชื่นชม...
ขอบคุณ แมนยูที่ทำให้ผมรู้จักฟุตบอล ...
ขอบคุณ พี่ชายที่ทำให้ผมเชียร์แมนยู
ขอบคุณ Teenee ที่ทำให้ผมรุ้จักการแดกดัน และ ข่มทีมอื่น(ฮา...)
ว่าแต่จะพูดเรื่องการสมหวัง ไหงกลายเป็นคนแก่ พูดเรื่องสมัยเด็กไปซะนี่
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
