บอ.บู๋ แขวะ เด็กหงส์

                   ผ่านครึ่งฤดูกาลแรก ลิเวอร์พูล ยังนำเป็นจ่าฝูง เด็กหงส์มาอีกแล้วครับ แชมป์แน่นอน เราเป็นแชมป์แน่นอน

                   ช่วงโค้งสุดท้ายโดน แมนฯ ยูไนเต็ด แซง แถมทิ้งห่างหลายแต้ม เด็กหงส์ยังไม่หมดความอหังการ  เรายังมีโอกาสเป็นแชมป์

                   จบฤดูกาล แมนฯ ยูไนเต็ด คว้าแชมป์ลีกสูงสุดเป็นสมัยที่ 18 ทายสิว่าเด็กหงส์จะพูดว่าอย่างไร?

                   ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ถึงจะพลาดแชมป์ แต่อย่าคิดว่าพวกเขาจะสลด เพราะเด็กหงส์จะทำเป็นซึ้งแล้วปลอบใจตัวเองว่า  You'll never walk alone

                   เฮ้อ..อ..อ..อ..อ...ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมึง-เอ๊ย-พวกคุณจะเนเวอร์ วอล์ค อโลน กันไปถึงไหน

                   ผมพูดอยู่เสมอว่า ลิเวอร์พูล น่ะไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่หรอก แต่ที่น่ากลัวกว่าคือ เด็กหงส์ นี่แหละ

                   สถาบันวิจัยโคกอีกแหลวสันนิษฐานว่าสิ่งที่ทำให้ เด็กหงส์ เป็นอย่างนี้เกิดจากสาเหตุประมาณ 3 ประการ

                   ๑. ความยิ่งใหญ่เกินไปในอดีต : ลิเวอร์พูล เป็นแชมป์ลีกสูงสุด 18 สมัย แถมเป็นแชมป์ยุโรปมากที่สุดในบรรดาทีมจากอังกฤษด้วยกันทำให้พวกเขาหลงระเริงคิดว่าทีมตัวเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดาจนจมไม่ลง

                   ๒. ความเก็บกด: ไม่ได้แชมป์มานาน 19 ปี ไม่เท่าไหร่ แต่ที่น่าเจ็บใจคือในระหว่างที่เฝ้าคอยความสำเร็จ คู่แค้นตลอดชาติระดับเจ้ากรรมนายเวรอย่าง แมนฯ ยูไนเต็ด ดันประกาศศักดาแห่งความยิ่งใหญ่อย่างเกินหน้าเกินตา ไหนจะแชมป์พรีเมียร์ลีก 11 สมัย, ไหนจะทริปเปิ้ลแชมป์ของจริงในปี 1999 (ไม่ใช่มิคกี้เม้สส์ ทริปเปิ้ล เหมือนของตัวเองในปี 2001) แล้วไหนจะดับเบิ้ลแชมป์อีกหลายสมัย เหล่านี้แหละทำให้พวกเด็กหงส์เก็บกดจนกลายเป็นคนขี้โม้ ขี้คุย ขี้อิจฉา ตาร้อน และเพ้อเจ้อส์อย่างน่ารำคาญ

                   ๓. ศึกแดงเดือด: เจอกันในศึกแดงเดือดทีไร..ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไหร่ มักจะเป็นฝ่ายผีแดงที่เริงร่า นั่นแหละเหตุผลที่บอกว่าทำไม เด็กหงส์ ถึงดีใจประหนึ่งป้าตัวเองสอบเอ็นทร็านซ์ติดตอนอายุ 57 ที่คว้าชัยในแดงเดือดนัดล่าสุด เพราะนานๆ มันถึงจะเกิดขึ้นสักครั้ง แถวบ้านเรียกเคาะกะลาให้หมาดีใจ

                   สรุปได้ว่าที่ เด็กหงส์ มีอาการแบบนี้ เพราะความยิ่งใหญ่ของ แมนฯ ยูไนเต็ด ที่สวนทางกับ ลิเวอร์พูล ของตัวเองจนเกิดปมด้อยนั่นเอง ฮ่าๆๆๆ