มีฝีเท้าแต่ไร้หัวใจ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก

     อย่าเพิ่งตัดสินอะไรครับ เพราะนี่เพิ่งผ่านมาสองนัด ความจริงไม่ได้อยากแก้ตัวแทนดักลิชหรอกนะ แต่มองดูแล้ว มันไม่ได้เกี่ยวกับโค้ชแล้วครับ มันอยู่ที่นักเตะล้วนๆครับ ไม่ใช่ที่ฝีเท้าอย่างเดียวหรอกนะครับ มันอยู่ที่ใจครับ ที่ใจที่เดียวจริงๆ คุณจะให้เปลี่ยนโค้ชอีกกี่คน ก็เหมือนเดิมครับ ลิเวอร์พูลตอนนี้ขาดนักเตะที่เป็นแบบ หัวใจเป็นหงส์ คือ เล่นเพื่อสโมสรแบบจริงๆ ไม่ใช่คิดว่านี่เป็นเพียงอาชีพหรือหน้าที่ที่ต้องทำ
      แต่ต้องคิดว่า นี่คือชีวิตของตนเอง นี่คือความฝัน นี่คือทุกสิ่งทุกอย่าง มันถึงจะทำให้อะไรๆมันดีกว่านี้ นักเตะของลิเวอร์พูลหลังๆมานี่ เน้นนำเข้ามาจากที่อื่น ขาดพวกลูกหม้ออย่างแท้จริง แบบเจอราด และคาราเกอร์ สังเกตุไหมว่ายามที่สองคนนี้ลงเล่น เขาเกินร้อยตลอดครับ 
    เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเขาศรัทธาในตราสโมสรที่แปะอยู่ที่หน้าอกไงครับ ยามที่เขาลง เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองต้องเด่น เขาคิดแค่ว่า ทำไงให้แฟนบอลมีความสุข ทำไงให้สโมสรกลับมายิ่งใหญ่ แต่มองมาชุดปัจจุบัน ความเป็นหงส์นั้น ไม่มีเลย ไม่มีจริงๆ
    มันไม่เหมือนลิเวอร์พูลที่เราเคยเห็น บางครั้งคุณจำเป็นต้องมีนักเตะดังๆเก่งๆไว้ในทีมเพื่อการลุ้นแชมป์ แต่สิ่งที่คุณจำเป็นยิ่งกว่าคือ คุณต้องมีนักเตะที่มีหัวใจภักดีและทุ่มเทต่อสโมสร แบบหลังในปัจจุบันหายากมาก หมดยุคเจอราดไป ยังคิดไม่ออกเลยว่าใครจะมาแทนที่ ผมขอวกไปที่แมนยูบ้าง ผมก็อยากให้เซอร์ดันดาวรุ่งขึ้นมาเยอะๆนะ
     ผมว่าพวกนี้เวลาลงเล่นมันจะมีพลงบางอย่างในตัว เรื่องฝีเท้าคนเรามันพัฒนากันได้ครับ แต่เรื่องทัศนะคติและความรัก มันสอนกันยากครับ ยิ่งเราดูบอลกันไปเรื่อยๆ เรายิ่งเห็นเด็กที่เติบโตจากชุดเยาวชนน้อยมาก เทียบกับเมื่อก่อนนี่ไม่ได้เลย
     เมื่อก่อนชุดใหญ่จะมีเยาวชนขึ้นมาเป็นตัวหลักเกินครึ่งทีม แต่ตอนนี้แทบจะนับได้ครับ มันยังคงเป็นปัญหาต่อไปครับ แต่ก็ยังมีหลายสโมสรที่เห็นความสำคัญเรื่องนี้ครับ ส่วนตัวคิดว่า เราต้องให้โอกาสดักลิชสักสามสี่ปีครับ ให้เขาได้ถ่ายเลือดแล้วก็ปั้นดาวรุ่งขึ้นมา ในเมื่อแฟนหงส์รอมาได้หลายสิบปี จะรออีกสามปีสี่ปีคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงนะครับ
    ผมว่าคนคนนี้ สามารถทำได้ครับ แต่ต้องให้โอกาส ขนาดเซอร์ยังเกรงบารมี แสดงว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆครับ