ย้อนรอยปืนโต ตอนที่ 4

       ตอนที่ 4 เร่รอน

       ในปี 1893 สถานการณ์ของวงการฟุตบอลเริ่มดีขึ้น เมื่อสมาคมฟุตบอลสก็อตฯ ยอมรับการเป็นทีมอาชีพของทีมบอลในสก็อต เป็นเดือนเดียวกับที่อาร์เซน่อลก้าวไปสู่การเป็นทีมอาชีพ และมี 16 ทีม ทางตอนใต้ของลอนดอนได้พยายามจัดตั้งลีกของตนเอง แม้ครึ่งหนึ่งจะเป็นทีมอาชีพก็ตาม

        นั้นคือก้าวแรกที่มั่นคงของอาร์เซน่อลในประวัติศาสตร์ฟุตบอลอังกฤษ และในเวลาต่อมาเมื่อค่าเช่าสนามอินวิคต้า ทางฝ่ายบริหารของสโมสรได้หาเงินเพื่อที่จะสร้างสนามของตนเอง จึงได้ตั้งบริษัทขึ้นเพื่อนำเข้าตลาดหลักทรัพย์ ในปี 1893 บริษัทได้ปล่อยหุ้นจำนวน 4,000 หุ้น ในราคาหุ้นละ 1 ปอนด์ มีประชาชน 860 คนซื้อหุ้นไว้จำนวน 1,552 หุ้น และคนซื้อเป็นชนชั้นแรงงานมี 3 คนถือหุ้น 20 หุ้น และคนที่ถือหุ้นสูงสุดคือเจ้าของร้านกาแฟถือหุ้น 50 หุ้น คณะกรรมการฯ ก็เป็นคนชั้นแรงงานและวิศวกรอีกหกคน ด้วยการสนับสนุนของคนในท้องถิ่นทำให้พวกเขามีกำลังที่จะฟันฝ่าอุปสรรคต่อไป แม้จะเป็นจุดเริ่มต้นของอุปสรรคทั้งหลายทั้งมวลก็ตาม

       ในช่วง 20 ปี ที่สโมสร “วูลวิช อาร์เซนอล” เข้าร่วมฟุตบอลลีกตั้งแต่ปี 1893 และการย้ายมาตั้งสนาม “ไฮบิวรี่” ในปี 1913 เป็นช่วงที่พวกเขาไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่นัก  จนเมื่อในปี 1901 “แฮร์รี่ แบร๊ดชอว์” เข้ามาเป็นผู้จัดการทีม ทีมเริ่มดีขึ้น แม้จะต้องดิ้นรนเรื่องของการเงินและการเล่นที่ไม่น่าสนใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่เลวร้ายเกินไป ในช่วงที่ แบร๊ดชอว์ เข้ามา ทีมอยู่ในอันดับกลางตารางในดิวิชั่น 2 และเริ่มเขยิบขึ้นมาจนกระทั้ง.....ได้เลื่อนชั้นขึ้นสู่ดิวิชั่น 1 ในฤดูกาล 1904 และอยู่นานถึง 9 ปี แต่ไม่เคยได้อันดับเกินที่ 6 เลย  แต่ผลงานใน เอฟเอ คัพ กลับสามารถทะลุเข้าสู่รอบสอง (เทียบเท่ารอบสี่ในปัจจุบัน)ได้ 2 ครั้งในปี 1893 และช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 แต่ในปี 1906 และ 1907 ทีมสามารถเข้าสู่รอบรองชนะเลิศได้ หลังจากการสร้างทีมและวางรากฐานอันแข็งแกร่งของ แบร๊ดชอว์ หลังจากที่เขาอำลาทีมไปคุม “ฟูแล่ม” ในปี 1904 ในช่วงปี 1904 – 1907 เป็นที่ตั้งของสโมสรที่เป็นปัญหาของทีม และการดิ้นรนต่อสู้กับทีมใหม่ ๆ ในลอนดอนหลายทีม แต่ปัญหาสำคัญคือที่ตั้งของสโมสรที่แก้ไม่ตก เนื่องจากไม่ใช่ทางผ่าน การย้ายไปตะวันออกก็ลำบาก แถมมีแม่น้ำไหลเชี่ยวยังกั้นแยกสโมสรอีก

        เมื่อตอนที่ วูลวิช อาร์เซน่อล เข้าร่วมลีกในปี 1893 พวกเขาเป็นทีมเดียวในกรุงลอนดอน และอีก 15 ปีต่อมาถึงมีเพื่อนร่วมจากรุงลอนดอนอีก 5 ทีมคือ เชลซี,สเปอร์,ฟูแล่ม และแคลปตัน โอเรี้ยนท์ โดยมีทีมสเปอร์ที่เคยได้ถ้วย FA Cup มาครองแล้วและนอกจากนี้ยังมีทีมอย่าง มิลล์วอลล์ แอธเลติกและคริสตัล พาเลซ และทีมท้องถิ่นอีก ซึ่งทำให้ทีมจากลอนดอนใต้แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยนักบอลที่เก่งกาจ ในช่วงปี 1899 – 1902 เกิดสงครามขึ้นบรรดาเด็ก ๆ ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร ซึ่งรวมถึงนักบอลและแฟน ๆ ด้วย ทำให้ วูลวิช อาร์เซน่อลเปลี่ยนเวลามาแข่งในช่วงบ่าย ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนได้ถูกปล่อยตัวออกมาจากค่าย แต่ก็ทำให้ วูลวิช อาร์เซน่อลเกือบต้องวอดวาย เพราะความขาดทุน และในช่วงนี้ เดอะเรดส์ (ฉายาปืนโตในยุคนั้น) ต้องพยายามดิ้นรนไม่ให้ตนเองต้องตกไปจากดิวิชั่น 2 แต่เนื่องจากการเดินทางที่เป็นอุปสรรคทำให้พวกเขาแทบจะไม่เคยแพ้ในบ้านเลย (แพ้ 13 ครั้งใน 5 ฤดูกาลแรก) แต่เมื่อเล่นนอกบ้านพวกเขาก็แทบจะหาคำว่าชนะไม่เจอเหมือนกัน (ไม่เคยชนะมากกว่า 3 เกมในแต่ละฤดูกาลจึงถึงปี 1897-98) 



กลับมาอีกครั้งกับ ย้อนรอยปืนโต คับผม