ย้อนรอยปืนโต ตอนที่ 3

              ตอนที่ 3 เมื่อต้องดิ้นรน    

   ย้อนกลับไปในปี 1891 จอห์น ฮัมเบิล กรรมการสโมสรและผู้รักษาประตูชั่วคราว เริ่มกังวลใจ เนื่องจากบรรดาทีมใหญ่ ๆ มักจะมาทาบทามนักเตะฝีเท้าดีจากทีมไป เขาจึงได้วิ่งเต้นเพื่อให้ทีมอาร์เซนอลได้รับการยอมรับและเป็นทีมอาชีพ อย่างเต็มตัวและในงานแถลงเขาได้กล่าวว่า “สโมสรแห่งนี้ก่อตั้ง และดำเนินการโดยคนชั้นแรงงาน ผมเองปราถนาอยากจะให้พวกเขาโอบอุ้มทีมของเราต่อไป” ซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับกรรมการบางคนที่ไม่ใช่คนชั้นแรงงานเป็นอย่างมาก

              จอห์น ฮัมเบิล นับเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งของสโมสร เขาเป็นผู้ก่อตั้งสโมสรแห่งนี้ขึ้นมา ผลักดันให้ทีมเข้าเป็นทีมในระดับอาชีพอย่างเต็มตัว แม้ในช่วงปี 1927 เขาต้องลาออกจากตำแหน่งผู้อำนวยการ เพราะข่าวอื้อฉาวทั้งที่เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

      สมาคมฟุตบอลลอนดอนได้พยายามต่อต้านการเป็นทีมอาชีพของ “วูลวิช อาร์เซนอล” จึงได้แบนทีมออกจากการแข่งขันทุกรายการ รวมถึงริบถ้วยรางวัลต่าง  ๆ คืนเพื่อเป็นการลงโทษที่สโมสรมีความคิดที่จะเปลี่ยนไปเป็นทีมอาชีพ ซึ่งเป็นปัญหาทางการเมืองมากกว่าอย่างอื่น อาร์เซนอลถูกแบนจากทุกรายการ ยกเว้น เอฟเอ คัพ หรือแม็ทช์กระชับมิตรกับทีมอาชีพจากทางเหนือหรือมิดแลนด์ ในปี 1892 ทีมจะมีปัญหาทางการเงิน แต่ก็ได้ลงแข่งในเดือนมกราคม โดยพบกับ สมอลล์ ฮีธ (ต่อมาเปลี่ยนเป็น “เบอร์มิงแฮม”) แต่ก็พ่ายไป 5-1 ปีต่อมาโดนซันเดอร์แลนด์อัดไป 6-0 ร่วงในรอบแรกอย่างไม่เป็นท่า..

       ทางออกทางเดียวของปืนโต คือต้องพยายามตั้งลีกทางตอนใต้ของลอนดอนให้ได้ และในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 1892  คณะกรรมการสโมสร วูลวิช อาร์เซนอล (ที่ต้องเปลี่ยนเพราะการเรียกชื่อด้วยทีมอาชีพว่า “รอแยล” เหมือนการพาดพิงราชวงศ์) ได้เรียกประชุมสโมสรทางตอนใต้ของลอนดอน เพื่อตั้งลีกของตนเอง โดยมี 12 ทีมดังนี้แชตแธม,ซิลวิค,ปาร์ค,โครช เอนด์,อิลฟอร์ด,ลูตัน,มาร์โลว์,มิลล์วอลล์,โอลด์ เซนต์มาร์ค รีดดิ้ง,สวินดอน,เวสต์ เฮิร์ตส์ (วัตฟอร์ดในปัจจุบัน)และ อาร์เซนอล ส่วนสเปอร์ไม่ได้เข้าร่วมเนื่องจากคะแนนเสียงสนับสนุนไม่ถึง แต่อีก 9 ปีต่อมา “สเปอร์” ก็เป็นทีมอาชีพ

         เมื่อข่าวการตั้งลีกกันเองของทีมทางตอนใต้เข้าไปถึงสมาคมฟุตบอลลอนดอน ทางสมาคมฯ ได้ลงโทษอีก 11 ทีม ด้วยการแบน แบบเดียวกับอาร์เซนอล ทำให้ทุกทีมพากันถอนตัวทั้งหมด และในปีต่อมา “มิลล์วอลล์” ก็ยอมเข้าร่วมกับปืนใหญ่ด้วย ทำให้ช่วงนั้นอาร์เซนอลไม่สามารถแข่งกับทีมในลอนดอนได้เลย ทำให้พวกเขาไปสมัครเป็นเป็นสมาชิกของฟุตบอลลีก แม้ทางทีมจะไม่มีสถิติในการแข่งในระดับลีกมาก่อนเลย นับว่าเป็นการเสี่ยงครั้งใหญ่ของอาร์เซนอล
     
        ในปลายปี 1892-93 ทีมในดิวิชั่นสอง ถูกเพิ่มจาก 12 เป็น 15 ทีม และมีอีก 2 ทีมที่ถอนตัวคือ บู๊ตเติลกับแอ็คคริงตันที่ตกจากดิวิชั่น 1 แต่ไม่ยอมเล่นในดิวิชั่น 2 ทำให้ นิวคาสเซิ่ล ยูไนเต็ด และรอตเธอร์แฮม ได้สิทธิ์ 2 ทีมในดิวิชั่น 2 โดยไม่ต้องมีการโหวตออกเสียง และทีมที่ได้คัดเลือกให้เข้าโหวตในที่ประชุมคือ ลิเวอร์พูล,อาร์เซน่อล และ มิดเดิ้ลสโบรช์ นับเป็นโชคอย่างที่ที่อาร์เซน่อล สมัครเข้าร่วมลีกในช่วงที่ลีกกำลังเพิ่มทีมมากเป็นประวัติศาสตร์ แต่อาร์เซนอลมีปัญหาที่ทีมไม่มีแฟนสนับสนุนอย่างเพียงพอ และไม่ดึงดูดเท่าทีมอื่น สิ่งที่สามารถพิสูจน์ได้คือผลงานใน “เอฟเอ คัพ” แม้อาร์เซนอล ไม่เคยผ่านรอบสองไปได้เลย แต่คณะกรรมการลีก ก็มองว่า หากทางลีกได้รับการยอมรับเป็นสถาบันของชาติ ควรมีทีมจากลอนดอนเข้าร่วมด้วย และถึงแม้จะอยู่ไกลจากแมนเชสเตอร์และลิเวอร์พูลแต่การพัฒนาด้านคมนาคมน่าจะทำให้ย่นระยะเวลาเดินทางได้ และเพื่อเป็นการตอบแทนที่อาร์เซนอลกล้าหาญต่อกรกับสมาคมฟุตบอลลอนดอนในการเป็นทีมอาชีพ และจะได้เป็นแบบอย่างกับทีมอื่น ๆ





อุปสรรค เยอะแยะเลยคับผม